Links een kenmerkende foto van Jan van den Wijngaard, aan het werk met zijn geldkistje. Jan is zijn muzikale loopbaan begonnen bij DOKA (de drumband van Teteringen), net zoals zijn broer en zussen. Daar speelde Jan trompet (op de rechter foto zien we Jan helemaal rechts). Tekst gaat door onder de foto’s.
In 1983 is Jan lid geworden bij Euphonia (dit jaar dus precies 40 jaar). Diverse muzikanten kwamen over van de drumband en na wat bijscholing werden ze lid. Trompettisten hebben, zoals iedere instrumentengroep, speciale karaktereigenschappen. Bij trompettisten denk je aan stoer, de kwajongens van het orkest en altijd haantje de voorste. In dat opzicht was Jan geen standaard trompettist. Jan speelde met plezier de 3de partij, de stille kracht op de achtergrond, een trouw en goed fundament voor de trompetsectie en voor de harmonie.
In de tijd dat Jan lid werd had de harmonie nog boekhoudkundig ongeschoolde penningmeesters. Deze heren hebben uiteraard meer dan uitstekend hun best gedaan maar door de steeds ingewikkeldere materies zoals subsidies, contracten en loonbelasting van de dirigent werd het noodzakelijk een vakkundig iemand aan te stellen. Jan was de juiste persoon op dat vlak omdat hij dat beroepsmatig al deed. Hij werd dan ook penningmeester van de harmonie en heeft het financiële deel perfect boekhoudkundig op poten gezet.
Van begin af aan heeft Jan zich op allerlei vlakken ingezet; in het bestuur, bij allerlei evenementen en concerten. De jaarlijkse rommelmarkt was Jan’s ding. Samen met Cees, Cor en Toon (en later met Toon en Marc) deden zij de inzameling op het plein of bij mensen thuis. Bij de rommelmarkt werd Jan regelmatig overlopen door kooplustige klanten welke stonden te dringen om binnen te komen (liefst zonder entree te betalen). Jan regelde ook de afvalcontainers via de gemeente. Hoe Jan het voor elkaar kreeg is nog steeds een raadsel maar nooit kregen we een rekening en de containers waren er altijd.
Het was handig dat Jan naast de harmonie ook in het bestuur zat van allerlei andere verenigingen en organisaties. Dat maakte de lijntjes kort: Oranje comité, dorpsplatform, ’t Web, avondvierdaagse en de kerk. Wanneer er iets met muziek geregeld moest worden kende Jan precies de juiste wegen.
Bij Jan werd al vroeg Parkinson geconstateerd, waarbij in het begin eigenlijk niets aan Jan te zien was. Hij speelde door tot het volgens hem niet meer ging. Jan belde iedereen van de trompetsectie persoonlijk en vertelde over zijn ziekte en dat hij ging stoppen met trompet. De dag erna, op het het einde van de repetitie ging Jan staan en vertelde met tranen in zijn ogen dat hij ging stoppen. Maar, zo zei hij: “Ik kan me nog volop inzetten in het bestuur en zal vaak komen luisteren en na afloop van de repetitie een Palmpje komen drinken.”
Beetje voor beetje ging het minder, het lopen en het praten. Na een hartstilstand, waar Jan wonderwel goed van herstelde, is Jan doorgegaan. Het werken ging op een geven moment niet meer, het autorijden en ook de financiële zaken waren door de moeilijke communicatie niet meer te doen.
Desondanks is Jan in het bestuur gebleven en daar zijn wij hem heel dankbaar voor. Praten was lastig maar mede daardoor kon Jan erg goed luisteren. Na de vergadering volgde er altijd mailtjes en appjes met tips en aanwijzingen om het nog beter te krijgen. Ook wist hij als verenigingsman precies hoe je met vrijwilligers om moest gaan. Complimenten uitdelen, een klein cadeau voor iemand die stopte bij het bestuur, een mailtje dat je iets goed had gedaan, een appje met aandacht. Jan dacht altijd met je mee.
De coronatijd was niet eenvoudig voor Jan, gezien zijn gezondheid maar ook die van zijn moeder. Legendarisch zijn de online bestuursvergaderingen en zoomsessies met leden. Jan op zijn iPhone met de camera in de keuken, zijn moeder die binnenkomt en zegt dat het koffietijd is en Jan die vervolgens zegt dat het nog wel even kan duren. Jan, hij was erbij!
Op zijn fiets was hij altijd aanwezig bij inzamelingen van oude spullen met oploskoffie en broodjes voor de helpers. Met de donateursactie zorgde hij voor de indeling van wijken en de brieven en bezocht alle concerten. Zo was hij, vlak na het overlijden van zijn moeder, bij het examenconcert van Thomas op 25 juni jl. Hij regelde wel iemand die hem bracht, ging alle trappen op en of om toch bij het concert te zijn.
Jan was ongelofelijk sterk. Hoe kan een mens dat volhouden? De nakijkende mensen, de pijn, de freezes en de moeilijke gesprekken. Jan kon dat, hij zorgde altijd voor iets om toch weer naar uit te blijven kijken. Een keer appte Jan na een bestuursvergadering: “Bedankt voor de belangstelling, ik zeg wel altijd het gaat wel maar eerlijk gezegd is het kloten. Veel last van freezingen, wanneer ik geen freezing heb gaat het wel maar soms is het wel een paar keer per dag en wel 2 uur achterelkaar. En ik kan dan geen stop vooruitkomen. Het is gewoon een rotziekte maar ik probeer positief te blijven…”
Eén dag na de begrafenis van zijn moeder is Jan onderweg naar de tandarts buiten kennis naast zijn fiets aangetroffen. Na een verblijf op de IC bleek dat de schade erg groot was en dat Jan niet meer uit zijn coma zou ontwaken. Daarna is het erg snel gegaan en is hij in de nacht van zaterdag 22 juli overleden.
Lieve Jan, rust zacht. Dank voor jouw positiviteit, doorzettingsvermogen, trouw, creativiteit en onnoemelijke bijdrage voor onze harmonie. Zaterdag 29 juli hebben we met iedereen die je lief is, met mooie verhalen, en prachtige muziek afscheid van je genomen.
Wat een mooi verhaal over Jan. Fijn dat we hem op deze manier kunnen bedanken en gedenken.
Mooi hoe Jan z’n levensloop is beschreven. Hij heeft het verdiend om nog eens goed in het zonnetje gezet te worden voor alles wat hij heeft gedaan voor de harmonie en alle andere clubs in Teteringen. Jan was gewoon een heel aardige vent.